Βολτάροντας στα μονοπάτια του Youtube, πέφτω πάνω σε μια ηχογράφηση όπου ο Καζαντζίδης τραγουδάει σε φιλική του παρέα, με μοναδική συνοδεία την κιθάρα του. Σταματάω ν’ ακούσω, γιατί μου κάνει εντύπωση ότι τραγουδάει νησιώτικα! Μάλιστα, το τραγούδι μού είναι εντελώς άγνωστο και με βάζει στον πειρασμό να το ψάξω.
Ανακατεύω λοιπόν τα κιτάπια μου και βρίσκω την πρώτη του εκτέλεση στη δισκογραφία, στις 78 στροφές: «Η τρεχαντήρα», δίσκος His Masters Voice (AO-5052) του 1952, με ερμηνευτές τους Στελλάκη Περπινιάδη, Ιωάννα Γεωργακοπούλου και Νίκο Βούλγαρη. Δημιουργός ο Αντώνης Βενιέρης.
Είχα υπόψη μου ακόμη ένα τραγούδι του Αντώνη Βενιέρη, το «Ζητάς να χωριστούμε», ένα ζεϊμπέκικο του 1952 με τον Πρόδρομο Τσαουσάκη και τη συνοδεία της Ρένας Στάμου και του Νίκου Καλλέργη. Η ανακάλυψη της «Τρεχαντήρας» με βάζει στον πειρασμό ψάξω κι άλλο, όμως… δε βρίσκω τίποτα.
Καταφεύγω στα «μεγάλα μέσα» και παίρνω τηλέφωνο το φίλο μου το Βαγγέλη, ο οποίος με πληροφορεί ότι, πράγματι, μόνο τρία τραγούδια πέρασε ο Βενιέρης στη δισκογραφία των 78 στροφών, ενώ έκανε άλλη μια και τελευταία προσπάθεια το 1965 στις 45 στροφές με το «Καρδιά εγώ σου έδωσα» (His Masters Voice 7PG 3626), σε στίχους Τζένης Σταυρίδη, που τραγούδησαν ο Δημήτρης Χρόνης με τη Γιώτα Λύδια.
Μαθαίνω λοιπόν ότι ο Αντώνης Βενιέρης έζησε στη Μεταμόρφωση. Ήταν μπουζουξής και δούλεψε στα λαϊκά μαγαζιά της περιοχής του, που δεν ήταν και λίγα. Στις προσφυγομάνες συνοικίες της βόρειας Αθήνας, μετά την Κατοχή και για δυο τουλάχιστον δεκαετίες, οι άνθρωποι διασκέδαζαν στο «Θείο» και στον «Ξυπολυτάκο» στο Ν. Ηράκλειο, στην «Πίνδο» και την «Παλόμα» στη Νέα Φιλαδέλφεια και σε πολλά άλλα μαγαζιά, μεγάλα και μικρά, όπου δούλεψαν μπουζουξήδες σαν το Μακρυδάκη, τον Κλουβάτο, το Σπόρο, τον Τσιμπίδη και άλλους. Σε αυτό το σινάφι ανήκε ο Βενιέρης.
Πόσα τραγούδια έγραψε; Ποιος να ξέρει… Πάντως στη δισκογραφία πέρασε όλα κι όλα τέσσερα τραγούδια!
Φτάνουν για να μείνει κάποιος στην Ιστορία;
Καταρχήν να θυμίσω ότι το γνωστό «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ» δεν έπαψε να ισχύει στις μέρες μας. Μάλιστα, η σοφή αυτή ρήση («οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ» είναι ολόκληρη) ανήκει σε αρχαίο μουσικό(!), στον αυλητή Καφισία που απευθύνθηκε σε μαθητή του.
Έπειτα, αν κάνουμε μια γρήγορη ανασκόπηση στους λαϊκούς δημιουργούς, θα δούμε ότι ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Παπαϊωάννου, ο Χιώτης, ο Μητσάκης, ο Καλδάρας κ.ά. έγραψαν μερικές εκατοντάδες τραγούδια ο καθένας και ανάμεσά τους υπάρχουν αρκετά αριστουργήματα. Ο Απόστολος Χατζηχρήστος έγραψε λιγότερα από 100, στην πλειονότητά τους εξαιρετικά. Ο Βαγγέλης Παπάζογλου έγραψε καμιά 30ριά, όλα ένα κι ένα. Ο Γιοβάν Τσαούς έγινε μύθος του ρεμπέτικου με 13 τραγούδια και ο Ανέστος Δελιάς με μόλις 8. Από την άλλη θα μπορούσα ν’ αναφέρω αρκετούς συνθέτες-στιχουργούς με μεγάλη ποσότητα τραγουδιών που (δικαίως) δεν άφησαν το στίγμα τους, τουλάχιστον ως δημιουργοί.
Ας πάμε και στον Αντώνη Βενιέρη.
Τρία τραγούδια στις 78 στροφές. Το πρώτο τού το τραγούδησε ο Μάρκος, το δεύτερο ο Τσαουσάκης και το τρίτο ο Στελάκης! Σαν να παίζεις μπάλα στην αλάνα με το Μέσι, το Ρονάλντο και τον Μπουφόν!
Αμ’ το άλλο πού το βάζεις; Βγαίνει ο Καζαντζίδης να τα πιει με τους φίλους του πριβέ και τραγουδάει το τραγούδι σου. Αυτά είναι παράσημα!
Σήμερα μνημονεύεται καθημερινά ο κάθε …ανύπαρκτος, το κάθε τηλεοπτικό κατασκεύασμα. Είναι διάσημος κάποιος Ντάνος και κάποια Λάουρα. Ο δε Χούτος είναι τώρα πιο γνωστός απ’ όταν έπαιζε στον Ολυμπιακό! Κι εγώ αναρωτιέμαι αν αξίζει να μνημονεύουμε ένα λαϊκό δημιουργό που έγραψε τραγούδι σαν «Της αγάπης το ζητιάνο»;
Να σοβαρευτούμε λίγο…